Hovawart jest rasą raczej zdrową. Niemniej jednak zdarzają się choroby i to często poważne, więc lepiej o możliwości ich wystąpienia wiedzieć, niż nie ...

Łatwo to napisać - zdrowa rasa, ale nie u wszystkich ras jest to tak oczywiste. Do najważniejszych obowiązków organizacji hodowców psów rasowych należy dbanie o zdrowie swoich psów, ponieważ chore zwierzęta nie tylko same cierpią, ale razem z nimi cierpią ich właściciele. Niżej wymienione choroby są spotykane w rasie Hovawart i odnotowywane w krajach o prężnie działających klubach, gdzie wszystko jest pod kontrolą, a informacje ogólnie dostępne. Te choroby to:

1) Dysplazja stawu biodrowego (HD)
Dysplazja stawu biodrowego jest dziedzicznym schorzeniem występującym powszechnie u ponad 200 ras psów na całym świecie. W największym stopniu dotyczy ona psów dużych ras. Każdy więc, kto interesuje się dużymi psami, powinien wiedzieć o tej groźnej chorobie dziedzicznej. Z dysplazją mamy wtedy do czynienia, gdy staw biodrowy psa nie jest poprawnie wykształcony, tzn., gdy miseczka stawu i główka kości udowej nie pasują do siebie w sposób właściwy. Ma to wpływ na całe życie psa. Z biegiem czasu w stawie mogą się utworzyć złogi, powodujące podczas ruchu silny ból. Tej choroby nie można wyleczyć - można jedynie pomóc i łagodzić jej skutki.
Staw biodrowy to miejsce połączenia panewki kości miednicy oraz głowy kości udowej. Panewka ma kształt głębokiego owalnego dołka, wewnątrz którego leży okrągła głowa kości udowej. Oba te elementy leżą bardzo blisko siebie i są dokładnie dopasowane. Dodatkowo łączy je ściśle specjalne więzadło (czyli cienki, ale bardzo mocny "sznurek"). Ponadto cały staw zamknięty jest torebką stawową, która także stabilizuje staw, utrzymując kości blisko siebie i uniemożliwiając im odsunięcie się od siebie. Zarówno panewka jak i głowa kości udowej są pokryte specjalną, gładką chrząstką stawową, która wraz z mazią stawową zapewnia bezbolesne, płynne i elastyczne ruchy stawu oraz stanowi "resor", który absorbuje większość obciążeń występujących podczas poruszania się.
Dysplazja stawu biodrowego bierze swój początek z genetycznej predyspozycji psa do zbyt luźnych połączeń poszczególnych elementów stawu biodrowego (a przede wszystkim głowy kości udowej i panewki miednicy) oraz tkanek otaczających staw (mięśnie, więzadła itp.).
Przyczyną dysplazji jest genetyczna skłonność do nadmiernego rozluźnienia stawu biodrowego, która dziedziczona jest z pokolenia na pokolenie i wynika z cech przekazanych potomstwu przez jego rodziców. Dlatego zdrowi rodzice zawsze dadzą większą liczbę zdrowych szczeniąt niż rodzice (czy tylko jeden rodzic) cierpiący na dysplazję.
Zdarza się również, że dysplazja ujawnia się u szczeniąt pochodzących od rodziców wolnych od tego schorzenia. Prawdopodobnie wynika to z faktu, że każdy z rodziców był nosicielem jakiegoś procentu genów odpowiedzialnych za rozwój dysplazji, a ich działanie zsumowało się u potomstwa.
Czynniki środowiskowe nie stanowią podłoża dysplazji, ale mogą w znaczący sposób wpłynąć na szybkość rozwoju choroby i stopień jej zaawansowania. Do czynników tych zaliczamy sposób żywienia psa (rosnący pies powinien otrzymywać stosowną karmę oraz pozostawać szczupły i smukły) oraz intensywność treningu i wysiłku fizycznego w okresie wzrostu (trening powinien być dostosowany do możliwości rosnącego psa).
Dokładne informacje na temat dysplazji, jej objawów i leczenia można znaleźć na stronach http://www.lancet.waw.pl/dysplazja-u-psa-html/.

Klasyfikacja dysplazji
W zależności od stopnia niewykształcenia stawu rozróżniamy dysplazję lekką (C), średnią (D) i ciężką (E). Doskonale ukształtowane stawy biodrowe określa się jako wolne od dysplazji (A). Stawy nie wykazujące objawów dysplazji, jednak nie optymalne, klasyfikuje się jako (B).
W tej chwili są 2 sposoby oznaczania wyników na dysplazję: niemiecki (dawny FCI) i FCI. System niemiecki, używany do 2001 także w Polsce:
HD A1 - stawy biodrowe wolne od dysplazji, doskonałe ustawienie,
HD A2 - stawy biodrowe wolne od dysplazji,
HD B1 i B2 - podejrzenie o dysplazję (oznaczana także jako HD-V),
HD C1 i C2 - dysplazja lekka (oznaczana także jako HD-L),
HD D1 i D2 - dysplazja średnia (oznaczana także jako HD-M),
HD E1 i E2 - dysplazja ciężka (oznaczana także jako HD-S).

System FCI używany od 2001 roku także w Polsce:
HD A - stawy biodrowe wolne od dysplazji,
HD B - stawy biodrowe prawie normalne,
HD C - dysplazja lekka,
HD D - dysplazja średnia,
HD E - dysplazja ciężka.

Niekiedy lekarze używają także oznaczników takiego rodzaju:
HD A i B bez zmian, za to C1 - dysplazja lekka, C2 - dysplazja średnia, C3 - dysplazja ciężka.

Porównanie sposobów oceny dysplazji

Ocena stawów	FCI (w tym Polska)	Niemcy (dawniej FCI)	Czechy i Słowacja (lewy i prawy staw)
Normalne	A	A1  i  A2	0/0
Prawie normalne	B	B1  i  B2	1/1
Lekka dysplazja	C	C1  i  C2	2/2
Średnia dysplazja	D	D1  i  D2	3/3
Ciężka dysplazja	E	E1  i  E2	4/4

2) hypotyreoidyzm (niedoczynność tarczycy)
Hypotyreoidyzm jest najczęstszym zaburzeniem hormonalnych u psów i pojawia się najczęściej pomiędzy 4 a 10 rokiem życia. Przyczyną choroby jest niedobór hormonów tarczycy - trijodotyroniny i tyroksyny. Hormony tarczycy spełniają w organizmie bardzo wiele funkcji, stąd objawy choroby i jej konsekwencje są bardzo różne i dotyczą wielu innych narządów m.in. serca, skóry, mięśni.
Tarczyca psa zbudowana jest z dwóch podłużnych płatów, które są ze sobą połączone za pomocą tzw. cieśni. Płaty położone są na brzusznej powierzchni szyi, wzdłuż tchawicy i rozpoczynają się tuż pod krtanią a kończą ok. 4-5 cm poniżej. Podstawową funkcją tarczycy jest produkcja hormonów - trójjodotyroniny (T3) i tyroksyny (T4), które odpowiadają za odpowiednią szybkość przemiany materii. Niedobór tych hormonów, występujący w przebiegu niedoczynności tarczycy powoduje, że procesy zachodzące na co dzień w organizmie psa zaczynają trwać dłużej - dłużej trwa wyprodukowanie energii i ciepła, białka, tłuszczu, cholesterolu i wielu innych substancji chemicznych, rozkład leków i toksyn a także powstawanie jakichkolwiek nowych komórek. T3 i T4 wpływają także na pracę serca, utrzymując właściwą siłę i częstotliwość jego skurczów oraz pobudzają erytropoezę - proces powstawania czerwonych krwinek.
Najczęstsze przyczyny występowania hypotyreoidyzmu u psów to:
a) zaburzenia immunologiczne - dziedziczna (przenoszona z rodziców na potomstwo) niedoczynność tarczycy wynika z zaburzeń w działaniu układu immunologicznego,
b) nowotwory, infekcje (powodują uszkodzenia tarczycy i spadek poziomu hormonów),
c) wrodzony defekt przysadki - przysadka mózgowa pobudza pracę tarczycy i produkcję T3 i T4,
d) przyczyny idiopatyczne - z nieznanej przyczyny.

3) lebershunt (krążenie wrotne oboczne, anomalia rozwojowa, w której krew omija wątrobę, choroba kończąca się śmiercią)
Wątroba psa jest, tak samo jak u ludzi, centralnym organem przemiany materii. Jej zadania to oczyszczenie i wydzielanie własnej i obcej materii, udział w reakcjach ochronnych i obronnych organizmu, produkcja czynników krzepliwości i oczywiście przetwarzanie i magazynowanie substancji odżywczych (tłuszczów i białek prostych): krew z substancjami odżywczymi z żołądka/jelit i uboga w tlen, jest prowadzona żyłami przez prawą komorę serca do wątroby. Tam krew jest oczyszczana z wszelkich substancji: produktów przemiany materii, trujących bakterii, leków.
Nagromadzony w czasie procesu przemiany materii amoniak zostaje przetworzony w mocznik, liczne enzymy i czynniki krzepliwości są produkowane. W przypadku choroby krążenia wrotnego obocznego, wątrobie brakuje ważnych czynników wzrostu, pozostaje ona nierozwinięta. W związku z tym, że przed urodzeniem się szczeniaka, zaopatrzenie w substancje odżywcze odbywa się poprzez łożysko, wątroba zostaje "kurczowo spięta" poprzez naczynia krwionośne, tzn. krew płynąca żyłami z żołądka/jelit omija wątrobę.
To dodatkowe naczynie krwionośne zostaje po urodzeniu się szczeniaka szybko automatycznie zamknięte. Jeśli się to nie stanie, duże ilości skrzepniętych krwinek z substancjami odżywczymi i toksynami, zostaną bezpośrednio poprowadzone do organizmu. Skutki tego są zależne od rozmiaru okrążenia.

Można wyróżnić dwa typy krążenia wrotnego obocznego:
- takie, które przebiega wewnątrz wątroby (wewnątrzwątrobowe),
- inne, które przebiega poza wątrobą (pozawątrobowe).

Wymiar widocznych zaburzeń zależy w stopniu decydującym od tego, ile krwi nie zostanie poprowadzone poprzez wątrobę, a popłynie obok. Dlatego też nie muszą zawsze wystąpić wszystkie symptomy choroby.

Rozróżniane są następujące zespoły symptomów choroby:
- obszar żołądka/jelit: wymioty, biegunka, anoreksja,
- obszar systemu nerwowego: depresja, drgawki, śpiączka, apatia, choroba wieńcowa, zaburzenia wzroku,
- nietypowe symptomy: utrata wagi, ślinotok, utrata apetytu, przedłużone działanie leków (np. narkotyków).

Chore szczenięta w początkowym etapie rozwoju pozostają daleko w tyle za swoim zdrowym rodzeństwem. Te objawy polegają przede wszystkim na tym, że mocno toksyczny amoniak nie jest przetwarzany i magazynuje się w organizmie (mechanizm działania jest taki sam jak w przypadku alkoholików, którzy zniszczyli swoją wątrobę).

Chorobę można zdiagnozować poprzez:
- USG, RTG: wątroba jest pomniejszona,
- kamienie pęcherzowe,
- badanie krwi: poziom amoniaku i kwasu żółciowego jest podwyższony ( przed i po jedzeniu), mocznik jest zaniżony, tak samo albumina, często występuje anemia.

4) wady serca, typu Aortenstenosa (zwężenie ujścia aorty - SAS) i Pulmonalstenosa (zwężenie zastawki tętnicy płucnej - PS)
Serce psa zbudowane jest z czterech oddzielnych jam - dwie mniejsze nazywamy przedsionkami (lewym i prawym), dwie większe - komorami (lewą i prawą). Praca serca polega na mechanicznym przepompowywaniu krwi z naczyń żylnych do przedsionków, z przedsionków do komór, a z komór do naczyń tętniczych. Zastawka aorty znajduje się dokładnie na środku ujścia aorty z lewej komory serca. Dzięki rytmicznemu otwieraniu się i zamykaniu tej zastawki, możliwy jest prawidłowy przepływ krwi.
SAS jest drugim, pod względem częstotliwości występowania, wrodzonym schorzeniem serca u psów. Słowo "wrodzone" oznacza, że choroba ta jest obecna już w momencie narodzenia psa, choć jej objawy pojawiają się trochę później. Jej przyczyną jest pewna wada genetyczna, która powoduje włóknienie tkanek tuż pod zastawką aorty. Prowadzi to do powstania guzków, zgrubień i wybrzuszeń, które zwężają ujście i utrudniają odpływ krwi z lewej komory do aorty. Obecność SAS powoduje, że podczas każdego skurczu lewa komora musi wykonać większą pracę, aby przepompować krew do aorty. Po pewnym czasie doprowadza to do przeciążenia lewej komory oraz lewego przedsionka, a następnie ich niewydolności. Bezpośrednim skutkiem niewydolności lewego przedsionka i komory są zaburzenia w krążeniu płucnym, które powodują gromadzenie się płynu na terenie płuc i oskrzeli, co bardzo silnie utrudnia oddychanie i powoduje niedotlenienie całego organizmu.
PS jest jedynym z trzech najczęstszych wrodzonych schorzeń serca u psów. Słowo "wrodzone" oznacza, że choroba ta jest obecna już w momencie narodzenia psa, choć jej objawy pojawiają się trochę później. Jej przyczyną jest wada genetyczna, która powoduje włóknienie zastawki, co sprawia, że jest ona zbyt gruba i ma nieprawidłowy, nieregularny kształt. Niekiedy dochodzić może do częściowego zrostu płatków zastawki co uniemożliwia jej całkowite otwieranie się. Anomalie w obrębie zastawki przyczyniają się do blokowania odpływu krwi z prawej komory do tętnicy płucnej, tym silniej im większy jest stopień zwężenia drogi odpływu. (Źródło Kardiologia weterynaryjna.)

5) OCD (osteochondritis dissecans) i ED (dysplazja stawów łokciowych)
Dysplazja stawu łokciowego jest dziedziczną chorobą, która wynika z niewłaściwego wykształcania się chrząstek stawowych oraz z nierównomiernego wzrostu kości tworzących ten staw. Schorzenie to występuje najczęściej u młodych psów dużych ras.
Staw łokciowy tworzą 3 kości: kość ramienna, kość łokciowa i kość promieniowa. Te dwie ostatnie kości są ze sobą połączone, co powoduje, że prawie zawsze poruszają się razem jak jedna kość i nazywane są wspólnie kośćmi przedramienia. Końce kości pokryte są specjalną chrząstką stawową, która jest na całej powierzchni tej samej grubości i jest bardzo gładka. Dzięki niej możliwy jest prawidłowy ruch stawu. Cały staw jest zamknięty torebką stawową, a wewnątrz tej torebki znajduje się specjalny płyn - maź stawowa, która działa tak jak np. smar w silniku.
Zmiany w obrębie chrząstek stawowych spotykamy także w stawie ramiennym (tzw. osteochondroza stawu ramiennego) oraz rzadziej w innych stawach np. kolanowym.
Warto podkreślić, że zaburzenia rozwoju chrząstek mogą być nie tylko wadą genetyczną, ale także mogą być wynikiem nieprawidłowego żywienia młodego psa, np. podawaniem dodatków zawierających wapń, fosfor i witaminę D oraz przekarmianiem psa.
Pod terminem dysplazja stawu łokciowego kryją się 3 różne procesy, które nazywamy:
a) osteochondrozą stawu łokciowego (OCD),
b) niezrośnięciem wyrostka łokciowego dodatkowego (UAP),
c) oddzieleniem wyrostka dziobiastego kości łokciowej (FCP).

Te trzy procesy mogą występować oddzielnie, ale mogą (co zdarza się częściej) występować na raz (tzn. że u jednego psa stwierdzamy np. FCP i OCD). Choć może wydać się to dziwne, wszystkie trzy są wynikiem bądź zmian w obrębie chrząstek stawowych bądź "niedopasowania" kości lub obu tych procesów naraz.
OCD jest to oderwanie się małego fragmentu kłykcia kości ramiennej. Ten kłykieć i wyrostek dziobiasty są bardzo blisko siebie i wzajemnie na siebie oddziałują, na nich opiera się duża część ciężaru psa. Te wolne fragmenty kości drażnią staw i powodują jego zapalenie. Prawdopodobnie jako pierwszy odłamuje się wyrostek dziobiasty, a później na skutek zapalenia stawu i zmian w obrębie chrząstek stawowych dochodzi do oderwania się fragmentu kłykcia kości ramiennej. Wszystko to jest spowodowane nieprawidłowym rozwojem kości i chrząstek w czasie wzrostu psa.

6) wszelkie inne choroby układu kostnego (Radius curvus itp.)

7) katarakta (zaćma), jaskra i inne choroby oczu (entropium, ektropium)
Zaćma jest to schorzenie soczewki, w przebiegu którego dochodzi do zmętnienia soczewki lub torebki soczewki. W zależności od stopnia zaawansowania zmian zaćma może prowadzić do pogorszenia widzenia lub wręcz całkowitej utraty wzroku, co skutkuje obniżeniem jakości życia zwierzęcia. Zmętniałe fragmenty soczewki utrudniają promieniom świetlnym dotarcie do siatkówki oka. W skutek tego procesu dochodzi do zaburzenia widzenia, a w skrajnych przypadkach zaćma powoduje całkowitą utratę wzroku. Podział choroby według wieku wystąpienia: wrodzona, młodzieńcza, starcza. Rodzaje zaćmy według przyczyny: cukrzycowa, z niedożywienia, pourazowa, pozapalna.
Jaskra jest to schorzenie polegające na zwiększeniu ilości płynu w obrębie gałki ocznej, a dokładnie w komorze przedniej oka. Ten płyn nazywamy fachowo cieczą wodnistą i jest on niezbędny dla prawidłowego funkcjonowania oka i poprawnego widzenia - zawiera on substancje odżywcze dla rogówki i soczewki. Kiedy tego płynu jest zbyt dużo, rośnie także ciśnienie w gałce ocznej. To podniesione ciśnienie w krótkim czasie niszczy nieodwracalnie wewnętrzne struktury oka np. siatkówkę czy nerw wzrokowy. Jaskra jest najczęściej spowodowana utrudnionym odpływem cieczy wodnistej z oka. Ciecz jest stale produkowana i stale napływa do komory przedniej, ale usuwana jest tylko niewielka jej ilość. Ciśnienie rośnie, a przednia komora rozszerza się. Gałka oczna jest jednak tak mocna, że nawet przy bardzo wysokim ciśnieniu nie pęka, ale wszystkie jej wewnętrzne elementy ulegają zniszczeniu.
Entropium czyli wwinięcie powieki polega na zawinięciu się brzegu powieki w stronę gałki ocznej. Powoduje to, że sierść dosłownie "wchodzi w oczy" - włosy z powiek cały czas dotykają rogówki i powodują jej podrażnienie.
Ektropium czyli wywinięcie powieki to schorzenie, w którym powieka odstaje od oka i zawija się na zewnątrz. Taki stan powoduje, że powieki nie mogą spełniać swoich funkcji i do oka dostają się liczne zanieczyszczenia (w tym bakterie), oko nie jest dostatecznie chronione, a co najgorsze - nie jest prawidłowo nawilżane. Wszystko to sprzyja infekcjom spojówki - zarówno bakteryjnym jak i grzybiczym.

8) rozszerzenie i skręt żołądka
U zdrowego psa żołądek położony jest w przedniej części jamy brzusznej, tuż obok wątroby. Przełknięte jedzenie wędruje przełykiem i poprzez wpust wpada do żołądka. Tam podlega trawieniu a następnie dzięki skurczom mięśniówki przechodzi przez ujście żołądka (odźwiernik) do jelita cienkiego (dwunastnicy). Zwykle proces ten przebiega bez jakichkolwiek zakłóceń, dzięki doskonale zsynchronizowanej pracy przełyku, żołądka i jelita cienkiego.
W przypadku rozszerzenia żołądka, pod wpływem kilku różnych, nie poznanych do końca czynników, w jego wnętrzu gromadzą się duże ilości gazu - o wiele większe niż normalnie, co bardzo silnie rozciąga ściany żołądka, powiększając go nawet kilkukrotnie i powodując silny ból wewnątrz jamy brzusznej. Tak powiększony żołądek ma tendencje do obracania się wzdłuż swojej osi długiej, co prowadzi do przemieszczenia zarówno wpustu (wejścia) jak i odźwiernika (wyjścia) żołądka. W konsekwencji zgromadzony w żołądku duże ilości gazu nie mogą zostać przesunięte ani do przełyku (odbijanie gazów, wymioty) ani do jelita cienkiego. Dodatkowo wewnątrz żołądka stale produkowane są duże ilości gazów (ponieważ nadal zachodzą w nim procesy trawienne), które jeszcze bardziej rozszerzają i tak już powiększony żołądek. Powiększający się gwałtownie żołądek napiera na leżącą przednio od niego przeponę oraz na tylne części płuc, utrudniając oddychanie. Na ucisk narażone są także główne naczynia krwionośne, którymi krew powraca z organizmu do serca, co jest główną przyczyną gwałtownego spadku ciśnienia krwi i wstrząsu (zapaści). Dodatkowo skręcenie się żołądka powoduje także zamknięcie naczyń doprowadzających i odprowadzających do niego krew, dlatego po dość krótkim czasie zaczyna się obumieranie niedokrwionej ściany żołądka, a w skrajnych sytuacjach może nawet doprowadzić do jego pęknięcia. Ponieważ śledziona leży bardzo blisko żołądka i jest z nim połączona dość krótkim więzadłem, bardzo często na skutek skrętu żołądka dochodzi także do przemieszczenia a nawet skrętu śledziony, co dodatkowo upośledza krążenie krwi.
Nie wiemy konkretnie, jaka jest przyczyna rozszerzenia i skrętu żołądka. Znamy jednak kilka czynników, które sprzyjają pojawieniu się tego schorzenia, a najważniejszym z nich jest budowa ciała psa, a w szczególności typ klatki piersiowej. Tzw. głęboka klatka piersiowa stwarza w jamie brzusznej odpowiednie warunki anatomiczne (dużo przestrzeni w osi długiej), co predysponuje do obrotu żołądka. Dlatego u psów o takiej budowie ciała ryzyko wystąpienia tego schorzenia wzrasta wielokrotnie, czasem nawet o 170%. Kolejnym bardzo ważnym czynnikiem jest ilość posiłków podawanych psu w ciągu dnia. Karmienie psa jeden raz dziennie może powodować przeładowanie i nadmierne powiększenie się żołądka, a tym samym wywołać skręt żołądka.
Inne czynniki zwiększające ryzyko wystąpienia choroby u psa to choćby wystąpienie skrętu żołądka u innego, blisko spokrewnionego psa (rodzice, rodzeństwo, potomstwo), pospieszne, nerwowe jedzenie (powoduje połykanie dużych ilości powietrza i zgazowanie żołądka) czy też wiek (psy powyżej 7 roku życia są najbardziej zagrożone).

9) nowotwory
Nowotwory to gruzełkowate lub guzkowate twory komórkowe powstające samoistnie z niewyjaśnionych przyczyn. Nowotwór może rozwinąć się z każdej komórki i występować we wszystkich narządach, stąd rozróżnia się je i dzieli według rodzaju tkanek, z których powstały: ze skóry, mięśni, tkanki łącznej, chrząstki, kości, tkanki nerwowej itp. Ze względu na charakter nowotworów i stopień zagrożenia życia, dzieli się je na nowotwory łagodne i złośliwe. Nowotwory złośliwe cechuje nieograniczony i niepohamowany wzrost. Nowotwór atakuje i niszczy sąsiadujące tkanki i narządy. Produkty rozpadu komórek działają na organizm toksycznie, a ponadto nowotwór zużywa substancje odżywcze. Wskutek tego postępuje wychudzenie, spadek sił i niedokrwistość. W wyniku rozpadu tkanek przestają prawidłowo funkcjonować ważne dla życia narządy. Komórki nowotworowe mogą przenosić się z krwią lub chłonką do innych narządów i tworzyć tam nowe guzy, często większe od pierwotnego.
Nowotwory łagodne najczęściej usadawiają się w jednym narządzie, nie dają przerzutów, a ich budowa mikroskopowa zbliżona jest do tkanki, z której powstają, i mniej lub bardziej są odgraniczone od podłoża. Zaburzenia ogólne występują tylko wtedy, gdy wskutek rozrostu uciskają sąsiednie narządy i hamują ich czynność. Przyczyny nowotworów mogą być różnorakie i często działają łącznie. Obok licznych zewnętrznych czynników musi istnieć również wrodzona podatność na nowotwory.

9) sebadenitis (Sebaceous adenitis) - SA
SA to łojotokowe zapalenie gruczołów łojowych. Jest to choroba autoimmunologiczna. Polega na tym, że system immunologiczny (obronny) psa otrzymuje fałszywe sygnały. Przez to, traktując własny organizm jak wroga - niszczy go. Limfocyty, których zadaniem jest obrona organizmu przed zagrożeniami np. bakteriami czy wirusami, atakują w przypadku Sebadenitis własne, zdrowe i prawidłowo funkcjonujące komórki łojowe skóry. Początkowo dochodzi do stanów zapalnych, a następnie do ich zniszczenia. Naturalna warstwa tłuszczowa na skórze (tzw. film) wyprodukowana przez zdrowe komórki łojowe pełni niezwykle istotną rolę chroniąc skórę psa przed chorobotwórczymi drobnoustrojami. Skutki zniszczenia komórek łojowych, a tym samym braku warstwy tłuszczowej oraz sama wzmożona działalność limfocytów są, w zależności od przebiegu choroby, czasem niezwykle ciężkie. Dochodzi do miejscowych stanów zapalnych skóry. W tych miejscach podszerstek oraz sierść okrywowa wypadają, a skóra psa wydziela bardzo nieprzyjemny zapach. Jego sierść staje się sucha i nieprzyjemna w dotyku. Pierwsze, opisane wyżej zmiany chorobowe pojawiają się zazwyczaj na głowie oraz uszach psa. Na uszach pozostają tylko resztki sierści wyglądające podobnie jak charakterystyczne „pędzelki” u rysia. Sierść można wyciągać kępkami, korzonki (u nasady) włosów są czarne, lepkie i o nieprzyjemnym zapachu. Z czasem pies traci większość owłosienia. Zdarza się, że ma podwyższoną temperaturę i świąd. Jego kondycja ulega znacznemu pogorszeniu, a co za tym idzie szybko się męczy.
Sebadenitis nie jest chorobą zakaźną! Sama choroba, jak już stwierdzono, ma podłoże genetyczne. Jest przekazywana przez rodziców na szczeniaki. (Źródło http://www.akita-sa-vkh.pl/). Warto przeczytać: Sebadenitis po polsku.

10) Mielopatia degeneracyjna (degenerative myelopathy) - DM
Mielopatia zwyrodnieniowa jest powoli postępującą chorobą neurologiczną. To choroba powodująca niszczenie rdzenia kręgowego, w wyniku czego dochodzi m.in. do niedowładu mięśni kończyn i tułowia, paraliżu. Choroba ma charakter przewlekły, postępujący i jest obecnie nieuleczalna. Jest również trudna do jednoznacznego zdiagnozowania za życia psa, jej objawy są podobne m.in. do dysplazji biodrowej. Uznawana jest często za odpowiednik występujących u ludzi chorób, a mianowicie stwardnienia zanikowego bocznego (choroba Lou Gehrig's) lub stwardnienia rozsianego (MS). Choroba zwykle dotyka psy około 8 lat, ale może zacząć się ujawniać między 7 a 12 rokiem życia.

DM można testowac za pomocą SOD1 exon 2, są trzy mozliwe wyniki testu:
N/N (Normal) - pies zdrowy;
DM/N (Träger / carrier) - pies zdrowy, ale będący nosicielem choroby;
DM/DM (Betroffen / at risk) - pies może zachorować na DM, ale nie musi.